Dibe doğru ilerliyorum. Bazen daha yavaş bazen oldukça hızlı gidiyorum sona doğru. Pişmanlıklarım. Acılarım. Hüzünlerim. Sevinçlerim. Artık bunların hiç birini hissetmiyorum. Düşüyorum uçurumdan. Bu uçurum başka. Bu uçurumun sonunda kayalık yok. Deniz yok. Toprak yok. Bu uçurumun sonu yok. Kaçıyorum evet. Sevmekten sevilmekten kaçıyorum. Birini sevmek bağlanmak. Onu hissetmek. Ona dokunmak. Bana göre şeyler değil. Birinin kalbi kalbimde attığı an kalbim duruyor. Beynimin damarları kopuyor. Ve ölüyorum. Bitkisel hayata girmiyorum. Hayatım diye birşeyde olmuyor zaten. Hayat denilen şeyin iplerini onun iki dudağı arasına bağlıyorum. Bazen infazımı yapıyor. Bazen bir uçan balon. Bu yüzden çekiliyorum. Bu yüzden kalbimi avcumun içine alıp tırnaklarımla parçalıyorum. Dişlerimi geçiyorum. Kendimin katiliyim. Ve galiba beni seven herkesinde. Bana o aşkla bakan gözlerini kargalar gibi oymak istiyorum. Bakma bana öyle bakma. Birinin beni seviyor olması fazla ağır değil mi? Ahh. Bir bilse onun canını parçalayıp sonra da ona geri yutturcağımı. Adımı anmazdı heralde. Anmasaydınız ya. Hangi güzel adam sevdiyse beni. Hepsine bulaştırdım kirleşnmişliğimi. Ve şimdi beni seven herkes çok uzaklarda. Yada yakında olmayan benim kanımca. Ve her seferinde kaçıp gidicek olan da benim. Hepinizi yüzüstü bırakıcak olan da benim. Huyum bu sevdiğim insanları asla mutlu edemiyorum. Ya sevgiden boğup öldürüyorum. Yada sevgiden boğulup ölüyorum. O kadar çok kaçtım ki çıkmaz bir sokağa. Ne yapacağımı bilemez haldeyim. Şimdi isterdim ki. Yüzü güzel bakmaya doyamayacağım biri. Ama hiç tanımadığım şeytanım gibi. Girsin ve kurtarsın beni. Çeksin o uçurumdan. Öyle biri olsun ki ne ölebileyim ne öldürebileyim. Ben onun yüzünü keşfedeyim. Onun yüzünde ki yamaçları akarsuları uçurumları tek tek bütün çıkmaz yollarını ezberleyeyim. O öyle sevsin ki beni hapsetsin beni damarlarına gittiğim tek yer kalbi olsun ordan da tüm vucüduna..
Hayal bunlar. Benim beyaz atlı prensim intihar etti. Atını kesti ve yedi. Cehennemde yanmakta. Ve bana o olmadan cennet dar gelmekte. Bileklerimi kesip ona akıtıyorum yandığı ateşte serinlesin diye. Biliyorum kan kaybından öleceğim. Ama damarlarım birbirine düğüm olmuş geçit vermiyorlar. Beynimin yarısı yenmiş yarısını ona saklıyorum. Aslında yarısında onu saklıyorum. Yanına gittiğimde onu hatırlayabileyim diye. Allahım. Biraz daha beklet onu. Aynı odunda yanacağız atı olmayan beyazatlımla..
Beynimin diğer yarısının kaybından dolayı yazamıyorum daha fazla özür dilerim. Ama bu benim ki aşk değil. Bu benim ki hayat değil. Bu benim ki insanlık değil. Bu benim ki yaşayış değil. Diriliş değil. Olsa olsa dirilişe direniş ölümdür. Ölüm. Tükeniş. Bitiş. Finişşş :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder